Spienione morze rozgniewanym głosem
rozbija się na brzegach granitowych plaż.
Pod niebem gwieździstym
które koncertowo zapala się
pod batutą nieznanego dyrygenta.
Pokazuje swe tajemnice przeszłości
i tego co jeszcze.
Budzi w na s wiele pytań i zagadek.
W rozregulowanym odbiorniku
wyszukany słychać szum
który zaspokaja się
dodając wyobraźni.
Jak wielkie brzegi skaliste
przestają być ostre.
Spadające do czerni głębin
rozżarzone światła
które dyrygent...
Płynnie z kompozycją
zatapia je nuta po nucie.
Wymawiając życzenie
by ten koncert nigdy się nie kończył.
Przerywając widowisko
gdy zapala się dzień nowy.
Niecodzienność tak bliska kiedy
gwiezdny pył rozsypuje w koło nas.
Dając do myślenia czy?
W tym całym przedstawieniu
starczy nam do końca gwiazd.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz