gdzieś gdzie nie sięga ludzki wzrok.
Mijając twarze których nie zapomnę
widzę Ciebie lecz dotknąć nie mogę
zanika w oddali Twój głos.
Chłód i mrok pożera Twój obraz
kamienny mój wzrok
co przeszywa Cię na pół.
Co raz cięższy staje się mój oddech
zanika obraz mijających dni.
Z kawałków lodu co lecą na me skronie
razem z mrokiem
który dla mnie dniem.
Składam taflę w której odbiciu
z drugiej strony ciemność jest jak dzień.
Już tęsknota zmieniła swe imię
kiedyś była nadzieją jak sen.
Pośród westchnień i żalu milczeniom
w tym odbiciu co patrzy na mnie się.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz