Ceramiczne miny
tłuką się w spojrzeniach częstych.
Przykryte kurzem miny
kiedy milczą
stojąc w cieniu
ze spuszczonym wzrokiem.
W ceramicznych strojach
z takim samym sercem.
Czekające jeden na drugiego
które serce pęknie prędzej.
Wnętrza z porcelany
piękne lecz niedoskonałe.
Czasem bite na szczęście
boleśnie i bezpowrotnie.
Odchodzą w zapomnienie bez zrozumienia...
Co z duszami czy je posiadają?
Czy w tym składzie z porcelany
w którym na siebie spoglądamy.
Spojrzenia nasze moc mają?
Trochę uśmiechu
by w tym składzie świata które
mogły to zrozumieć.
Bo gdy świat nasz ceramiczny
będzie dla nas mały.
Z porcelany nasze dusze
będą też pękały.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz